Ahfeş’in Keçisi Gibi Baş Sallamak Deyiminin Açıklaması

Ahfeş’in Keçisi Gibi Baş Sallamak Deyiminin Anlamı

Ahfeş’in Keçisi Gibi Baş Sallamak Deyiminin Hikayesi Kısaca

Ahfeş’in Keçisi Gibi Baş Sallamak Deyiminin Öyküsü

AHFEŞ’İN KEÇİSİ GİBİ BAŞ SALLAMAK DEYİMİNİN ANLAMI

• Söyleneni anlamadan, düşünmeden desteklemek, doğrulamak. Söyleneni, anlama çabası göstermeden, dinlermiş gibi yapmak.

AHFEŞ’İN KEÇİSİ GİBİ BAŞ SALLAMAK DEYİMİNİN HİKAYESİ

Bir eski zaman öyküsü bu! O zamanın okulu olan medresenin birin­de, son derece başarılı bir öğrenci vardı: Adı Ahfeş’ti bu öğrencinin. Ahfeş, bu başarısını arkadaşlarına borç­luydu aslında. Karşısına bir arkadaşını alıp, öğrenmek is­tediği konuyu ona anlatırsa, sular seller gibi ezberliyordu dersini. Yoksa kendi başına ne kadar çalışırsa çalışsın aklına bir şey girmiyor­du.

Gel zaman git zaman, arkadaşları sıkıl­maya başladı bu işten. Evet, arkadaşlık hatı­rına beş, on dakika dinler gibi görünüyorlardı ama sonra bir bahane bulup uzaklaşıyorlardı yanından. Kendisini dinleyecek birini bulamayan Ahfeş’in dersleri kötü gitmeye başladı. “Ben ne yapacağım şimdi; beni dinleyecek birini nereden bulacağım?” diye kara kara düşü­nürken ramazan ayı gelmişti. Ramazan boyunca medresede ders yapıl­maz; öğrenciler, köy köy dolaşıp dini konuş­malar yaparak camilerde ders verirlerdi.

Ahfeş de öyle yaptı. Diğer arkadaşları gibi köy köy dolaşmaya başladı. Dersler ver­di, dualar okudu. Ramazan ayının son günü gittiği bir köyde, hizmetinin karşılığı olarak köylüler ona güzel, beyaz bir keçi verdiler. Ahfeş, keçinin ipi elinde, heybesi omzunda medreseye dön­mek için yola düştü.

Öğleye doğru, çayır çimenlik bir alana gelince biraz dinlenmek istedi. Keçisini serbest bıraktı, kendi de sırtını bir ağaca verip oturdu. Biraz dinlenip toparlayınca Ahfeş’in aklına dersleri geldi. Kar­şısında onu dinleyen biri olmazsa nasıl ezberleyecekti derslerini? Heybesinde taşıdığı kitaplardan birini çıkarıp yüksek sesle oku­maya başladı. Bir ara durup okuduklarımdan aklımda ne kaldı diye düşündü. Hiçbir şey kalmamıştı. Paniğe kapıldı Ahfeş… Panik için­de sağa sola bakarken hemen önünde otlayan keçisiyle göz göze geldi.

Dudaklarıyla çimenlerin en tazesini arayıp bulan keçi, onları diş­leriyle koparıp ağzına attıktan sonra rahat rahat çiğneyebilmek için başını yukarı kaldırıp karşıya bakıyordu. Tam karşısında da Ahfeş olduğu için Ahfeş’e bakıyormuş gibi görünüyordu. Çenesini oynat­tıkça da küçük beyaz sakalı, Ahfeş’in söylediklerini onaylıyormuş gibi inip kalkıyordu. Keçinin ona bakması, sakalının onu onaylar gibi inip kalkması, Ahfeş’i heyecanlandırdı birden. Yoksa bu keçi, onu dinliyor muy­du?

Hemen elindeki kitaptan yeni bir sayfa açıp yüksek sesle oku­maya başladı. Göz ucuyla da beyaz keçiye bakıyordu. Evet, evet… Tıpkı arkadaşlarının, başlarını sallayarak onu dinle­mesi gibi bu keçi de sakalını oynatarak onu dinliyordu. Ahfeş, sevinçle ayağa fırlarken, “Tamam,” dedi, “beni dinleye­cek birini buldum sonunda!” Koşup sarıldı keçisine. Gözlerinden öptü onu.

Medreseye döndüğünde arkadaşlarının, onu görünce yollarını değiştirdiklerini görünce:

“Kaçmayın kaçmayın,” diye seslendi onlara. “Merak etmeyin, beni dinlemekten bıkmayan birini buldum sonunda!”

Keçisini gösterdi onlara:

“Başı önünde sessizce dinliyor. Sonra da başını kaldırıp sakalı­nı oynatarak onay veriyor söylediklerime.”