Dudaktan Kalbe Roman Özeti, Kahramanları, İncelemesi

Kenan mühendistir, Avrupa’da müzik öğrenimi de görmüştür, iyi keman çalar. Paşa dayısının misafiri olarak İzmir’de bulunurken Bozyaka bağlarında Kınalı Yapıncak adını taktığı Lâmia ile tanışır. Lâmia da annesi babası ölünce amcasının yanına gelmiştir. Kenan sevdiği Lâmia’yı
İzmir’e ikinci gelişinde tekrar görür, bir gençlik günahı işleyince de ona kendisini amcasından resmen isteyeceğini söyler; fakat bir prensesle evlenmek üzeredir, istikbalini mahvettiği düşüncesiyle bir bunalım geçirir, birkaç gün kendini bilmeden yatar. O sırada Lâmia’lar İzmir’e inmişlerdir. Genç kız, Kenan’ın vazife hissinden gelme evlenme teklifini reddeder, üç aylık hâmile olduğunu anlayınca da intihar etmek ister, kurtarır ve Kütahya’da bir akrabasına gönderirler. Kızını orada doğurur, yaşlı bir binbaşıyla orada evlenir. Kocasının yeğeni doktor Vedat Kütahya’ya sürgün gelmiştir. Kenan’ın prensesle evlendiğini Lâmia, doktordan öğrenir. Doktorla aynı odada bir kömür çarpmasına uğramaları, dedikodulara yol açar, binbaşı Lâmia’yı boşar. Doktor evlenme teklifinde bulunursa da Lâmia türlü düşüncelerle bu teklifi reddeder, kızıyla İstanbul’a gelir. Bir süre sonra doktor Vedat da İstanbul’a dönmüştür. Doktorla Kenan arkadaştırlar. Kenan bir gün doktorun muyenehanesine uğradığında Lâmia ve çocuğuyla karşılaşır. Doktor, Kenan’ın Lâmia’yı İzmir’den tanıdığını bilmemektedir, sadece tanıdığını bilmektedir; ona Lâmia ile nişanlı olduklarını söyler. Beri yanda Kenan evliliğinde mutlu olamamış, prenses karısından ayrılmıştır; dört yıl kadar önce yüzüstü bıraktığı Lâmia’yı sevmektedir. Lâmia, doktor Vedat’la evlenir. Kenan, kızı Mebruke’yi Bebek bahçesinde son defa gördükten sonra İzmir’e, Seydiköyü’ndeki kız kardeşine gider, annesinin mezarını ziyaret eder. Altı ay sonra da İzmir gazetelerinde eski belediye başkanlarından Saip Paşa’nın yeğeni Hüseyin Kenan Bey’in intihar ettiği haberi okunur. Kenan, birkaç ay bir uzlet hayatı yaşadığı bağda, dayısının Bozyaka’daki bağında kendini öldürmüştür. • Özet, Zahir Güvemli’nin Türk Romanları (1954) isimli eserinden alındı.