Havada Bulut Yok Bu Ne Dumandır Yemen Türküsünün Hikayesi Sözleri Notaları

Havada Bulut Yok Bu Ne Dumandır Yemen Türküsünün Hikayesi Sözleri Notaları

Havada Bulut Yok Bu Ne Dumandır Yemen Türküsünün Hikayesi

Hiç unutmam, Elazığ I. Redif taburunun Yemen’e hareket ettiği gününü. Sene 1905, mevsim yazdı. Ben o zaman 15-16 yaşlarında kadardım. Babam taburun ağırlık kumandanıydı. Hazırlık için bir gün önce Harput’tan Mezria’ya inmiştik. O gün gerçekten kışlanın önü bir ana baba günüydü. Kışlanın önündeki geniş saha, kadın, erkek, çoluk, çocukla, hıncahınç doluydu. Bu topluluk başlarına gelecek akibeti ve ebedi ayrılığı şimdiden hisseder gibi birbirlerine girmiş hıçkırık, gözyaşı deryası içinde ve bir an kovanı halinde yan aç yarı tok akşamdan sabaha kadar, gözlerine uyku girmeden inledi durdu. Bu inilti bir kişinin değil, muazzam bir asker topluluğunun top-yekün içten gelen ızdıraplarının aksiydi. Bende bunların arasındaydım. Şafak atınca bir kaynaşmadır başladı. Nihayet boru sesleri kitleyi ikiye ayırdı. Hareket dakikalarında bir çığlık, bir vaveyladır koptu. Bu feryat bir daha kavuşmamanın zehirlerini içerlerine akıtır gibi, yanan tutuşan zavallı bir kitlenin feryadıydı. Önde gidenler, Yemen yolcularıydı. Bunların arkasında ve yanlarında koşuşturanlarsa analar, babalar, kardeşler, çocukları kucaklarında kadınlarla taze yavuklulardı. Taburu adım adım şehirden uzaklara kadar takip ettiler. Bu gidiş nereye ve ne içindi? İçlerinde bu meçhul muammayı bilen yoktu. Ancak bilinen bir şey varsa o da ebedi ayrılıktı. İşte bu Yemen türküsü, canlı ve açık sahnenin arkasından bu zavallı kitlenin ızdırap ve heyecanının tercümanı olarak çıkmış ve bu güne kadar yaşamıştır.