Yarın İçin Kitap Özeti

İstanbul’da Fatih dolaylarında bir yerde oturmakta olan, fabrika işçisi Veli, yetmiş dört yaşındaki babasını hoş tutmak isterse de, karısı Ayten, ihtiyarı horlamaktadır. Yaşlı adam, ara sıra, Arap çöllerinde Meskene’den silah arkadaşı, tulumbacı reisi Arif Onbaşı’nın bir dutluk bodrumundaki barınağına gider, dertleşir, oyalanır onunla.
Günün birinde çoktan unutulmuş bir kızkardeşinden kalan miras payı, çıkar çatışmaları yüzünden, ihtiyarın önem kazanmasına yol açar. Küçük oğul Veli’nin, babasını hiç arayıp sormamış, yıllar önce ilçenin taş ocakları gerisinde bir dağbaşını yurt edinmiş ağabeysi Remzi’de şimdi birdenbire baba sevgisi başlamıştır. Mirası Veli’ye kaptırmamayı düşünen Remzi, birkaç sefer yolunu gözlediği babasını bir gün sokakta yakalar, kandırır, bir taksiyle kendi evine kaçırır. Remzi’nin karısı Zarife, kızı Gülden, oğlu Orhan, yıllar yılı kendilerinden esirgenmiş yemeklerin ve bakımın büyükbabaya bağışlanması karşısında büsbütün biçare ve bezgindirler. İki oğuldan Veli’nin tok, Remzi’nin açgözlülüğü, birinin karısı, ikincinin kendisi tarafından, ailelerde ahlâk çöküşlerine sebep olur. Veli’nin karısı Ayten ne oldum delisidir; Remzi’nin kızı gizli orospu olmuş, çilekeş Zarife bir deri bir kemik, bitkin ölmüştür. Yaşlı baba, olup bitenlerden habersiz, büyük oğlunun zoruyla götürüldüğü noterde bir vekâletname imzaladıktan sonra, o telaş içinde bir kolayını bulur, binadan sessizce uzaklaşır. Yolda kendisini tanıyan bir bahçıvanın yardımıyla, nicedir sayıkladığı eski dostu Arif Onbaşı’nın bodrumuna getirilir. Kocamış iki dost, o sefaletlerinde bile hâlâ, yarın için, yaşlılara bir dinlenme evi hayaliyle avunmaktadır. Hikâye, Tevfik Fikret’in “Bu memlekette de bir gün sabah olursa, Haluk…” mısralarıyla biter. • Özellikle ihtiyarın büyük oğlu Remzi’nin, para hırsı yüzünden, karısıyla çocuklarını nasıl perişan ettiğini anlatan bölümler, okuyucuda çarpıcı bir etki bırakıyor.