11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Cevapları Sayfa 493

11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Sayfa 493 Cevapları Meb Yayınları‘na ulaşabilmek ve dersinizi kolayca yapabilmek için aşağıdaki yayınımızı mutlaka inceleyiniz.

11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Cevapları Sayfa 493

Aşağıdaki metni okuyunuz. Metinden hareketle soruları cevaplayınız. (Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)

Memduh Şevket Esendal ile İki Saat

İlhan Geçer ile birlikte Memduh Şevket Esendal’ın Yüksel Caddesindeki evinde, üstadın alt kattaki çalışma odasındayız. O, ihtiyarlığın verdiği hoşsohbetlikle üstü kitaplarla ve müsveddelerle dolu yazı masasının başında mütemadiyen konuşuyor. Kır saçları üstten ve yanlardan muntazaman arkaya doğru taranmış. Yüzünde işlerini gönlünce bitirmiş insanlara mahsus rahat bir ifade var. Yaşının ileriliğine rağmen vücudu da kafası gibi enerjik. Masanın üzerindeki müsveddeler, bazı sayfaların arasına kâğıt konulmuş kitaplar ve abajur, sahibinin devamlı çalıştığını gösteriyor. Masanın hemen arkasında duvara çakılı küçük bir şal, duvarlarda aile resimleri ve Asya şehirlerini canlandıran renkli manzaralar. Ortada büyük bir taş kömür sobası, koltuklar, bir kanepe, kapıdan girince iki yanındaki duvarlara dayanmış etajerler, bunlardan birinin üstünde süslü bir çerçeve içinde Atatürk’ü olanca heybeti ve sarışınlığıyla tespit edebilmiş bir fotoğraf sonra yine aile resimleri.
Memduh Şevket Esendal: Buyurun buyurun beyefendi! Kusura bakmayın ihtiyar adamın odası böyle olur. Kız Safinaz! Safinaz, gel bakayım buraya! Bak, beyefendiler kahveyi nasıl içerler, şekerli mi şekersiz mi? Ne yaparsınız evladım, biz çekildik buraya ölümü bekliyoruz. Gecinden mi versin? Gecinden versin iyi ama nasıl olacak. (Derin derin göğüs geçirdi.) Beni asıl üzen gençlerin ölmesi, daha onlar yaşayacak, gün görecek. Ya işte geçen gün Alaattin’in yirmi yaşında kızı küttedek ölüverdi. Daha gün görecekti, yaşayacaktı daha. Pırlanta gibi kızı götürüp toprağa elimizde verdik.

(…)
Müsaade ederseniz önce hikâyelerinize neden isminizi koymadığınızı sormak istiyorum. Zira pek çok edebiyatsever bunu merak ediyor.
Rahmetli Orhan Veli bana dair bir tenkit yazmış, çok itibar veriyor, bol keseden de yüz yıllık bir ömür vadediyor. Hoşuma gitti; sevindim doğrusu. Orhan Veli’yi tanımazdım. Sonra aradan zaman geçti. îstanbul’da bir hikâye müsabakasında arkadaşlar benim de bulunmamı istediler, orada Orhan Veli’yle karşılaştık. Teşekkür ettim tabii. Hatırımda kaldığına göre o diyordu ki: “Sen birçok işlerin altına imzanı atıyorsun da ehemmiyet vermediğin için hikâyelerine imza atmıyorsun. Yüz sene sonra senin ismin onlarla anılacak.” Halbuki sanata ehemmiyet vermesem, yazılarıma imzamı koymamazlık yapar mıyım? Onlara imzamı koymamam ehemmiyet verdiğimi göstermez mi? Yazılarımın altına imzamı koymuyorsam onların imza koyacak kadar değerli olduğunu kabul etmememden ileri geliyor. Ama şurası şâyân-ı dikkattir. Beyefendi ben, iyi yazıdan çakarım. Takdir edersiniz ki düşünmek başka, yapmak başka şeydir. însan yatağa yatınca düşünür fakat kalemi eline alınca yapamaz. Beni tevazu gösteriyor, nasihat veriyor sanmayın. Ben yaşlanmış bir adamım, ömrümü yaşadım, dünya vız gelir bana. Mümkün olsa imzamı hiç atmam. Nitekim nam-ı müstearla yazılmış daha nelerim var. İnandığım hikâyeyi yazdığım zaman, bakın imzamı nasıl şakır şakır atacağım.
Bu nam-ı müstearlardan birkaçını söyler misiniz?
Yok canım, olmuş şeyleri ne yapacaksınız.
İkinci sualim şu efendim: Türk hikâye sanatı kendi kendisini bulmuş mudur?
Bundan Türkiye denilen muhit-i coğrafyada, yabancı tesirlerden kurtulmuş, ilme dönmüş, yalnız Türkiye’yi ifade eden hikâyeleri mi kastediyorsun?
Evet…
Var tabii, böyle olan gençler var.

• Cevap: Bu sayfada herhangi bir soru bulunmamaktadır.

11. Sınıf Meb Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Sayfa 493 Cevabı ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.