Grimm Kardeşler Dedeyle Torunu Masalı

Bir zamanlar çok, ama çok ihtiyar bir adam vardı. Gözleri zayıflamış, kulakları doğru dürüst duymaz olmuştu, dizleri de titriyordu. Sofraya oturduğu zaman kaşığını bile zor tutuyor, çoğu zaman yemeğini sofra örtüsüne, bazen de üstüne başına döküyordu.

Oğluyla gelininin çok canları sıkılıyordu buna. Sonunda ihtiyarı fırının ardında bir köşeye oturttular, yemeklerini toprak bir tas içinde kucağına vermeye başladılar. Verdikleri de yeterli olmadığından ihtiyarcık üzülüyor, gözlerine yaşlar doluyordu. Bir keresinde elleri öyle titredi ki tabağı tutamadı, tabak yere düşüp paramparça oldu. Bunun üzerine genç gelin onu payladı ama oncağız içini çekmekten öte bir karşılık vermedi.

Bundan sonra oğulla gelin üç paralık bir tahta tabak aldılar, dedenin yemeğini bunda vermeye başladılar. Bir gün dede gene her zamanki yerinde otururken torununun tahta parçalarıyla bir şeyler yapmaya çalıştığını gördü. “Ne yapıyorsun bakalım?” diye sordu.

Çocuk, “Bir tekne yapıyorum,” diye yanıtladı. “Ben büyüdüğümde annemle babam oradan yemek yiyecekler.” Bunu duyan oğulla gelin şöyle bir bakıştılar, sonra ağlamaya başladılar. Bundan sonra da dedeyi gene kendileriyle birlikte sofraya oturtmaya başladılar. Sofra örtüsüne biraz yemek dökse bile seslerini çıkarmadılar.