Yalancının Evi Yanmış, Kimse İnanmamış? Atasözünün Anlamı ve Hikayesi Kısaca

Anlamı:

Sürekli yalan söylemeyen kişinin doğru söylediği şeylere bile artık kimse inanmaz.

Hikayesi:

Eski zamanlarda zevzek adamın biri komşu­larıyla biraz kafa bulup eğlenmek için bir gece vakti cama çıkıp “İmdaaaat! Yangın vaaar, yeti­şin, aman yanıyoruz!” diye bağırmış. Bunu duyan konu komşu üzerlerinde pijamalarıyla, donlarıyla, gecelikleriyle dışarı fırlamış. Kimi yanında güğümle su getirmiş, kimi de ateşe kum atmak için kürek. Mahalleli heyecanla sokağa dökülmüş dökülmesine ama ortada ne yangın varmış ne de duman.

Zevzek adam bakıp bakıp gülmüş donla dışa­rı çıkan komşularına. Aradan üç beş gün geçmiş. Adam yine biraz eğlenmek istemiş. Cama çıkıp yine yangın var diye olanca güzüyle bağırmış. Komşulardan yine inenler olmuş ama bu sefer de bir şey olmadığını görüp saya söve, söylene söylene evlerine dönmüşler. Olacağı bu ya, birkaç gün sonra gece adam bir gözünü açmış ki, odasındaki perde alev için­de. Ne yapacağını şaşırmış. Don gömlek sokağa kendi fırlamış bu sefer. “Yetişiiiin, yangın vaaaar, evim elden gidi­yor” diye bir o tarafa bir bu tarafa koşarak bağır­mış durmuş.Ama komşularından hiç biri oralı olmamış. Camdan başını uzatıp bakan bile çıkmamış. Yalancı adamın gözlerinin evinde evi yanıp kül olmuş.

İşte böyle, ayak üstünde bin yalan uyduran, esen ama yağmayan, akşam kavil, sabah savul olan kişilerin Allah bir dediğinden gayrı sözü­ne inanan olmaz. Günün birinde gerçeği bile söyleseler, kimse ciddiye almaz.