Enver Tuzcu hayatı ve şiirleri

ENVER TUZCU HAYATI

• (İzmir, 1916 – İstanbul, 1958)
• İkinci Dünya Savaşı’ndan önce Yugoslavya’ya geldi.
• İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, Kumanova, Kalkandelen ve Üsküp’te öğretmenlik yaptı.
• 1956 yılında Türkiye’ye göç etti.
• Balkan Savaşları’ndan sonra Makedonya’da Türk Edebiyatı’nın devamını sağlamak amacıyla şiirler yazdı.
• Şiirlerinin büyük bir kısmı, 1951 yılında Üsküp’te yayımlanan “Duygularım” adlı şiir kitabında toplandı.

ENVER TUZCU ŞİİRLERİ

BİR DAHA ONA

Ona sahip olmak için senelerce ağladım,
Ümitsizlik günlerimde kalbimi ben dağladım.
Kanatılan kalb yaramı hekimsiz ben bağladım,
Manialar tanımıyan sular gibi çağladım.

En nihayet insaf etti gaddar felek halime,
Atfı nazar itmeyip hiç fakirlik ahvalime,
Merhem sürdü kalb yarama ümitsiz hayalime,
Kavuşturdu meleğime, hayatıma, yarime.

Kalbim dolu sevgiyle, onun için yaşarım,
Bana mesut değilsin sen diyene ben şaşarım.
Kuvvet alıp sevgisinden dağları ben aşarım,
Bin yıl sürse hayat yolu durmadan ben koşarım.

İLKBAHAR

Aralık, ocak, şubat
Kurutmuştu dalları,
Martın deli rüzgârı,
Kaldırdı hep karları.

Nisan, mayıs ayında
Giyindi tüm tabiat,
Bahar dolu her taraf
Başladı yeni hayat.

Gülüyor bahçelerde
Dün ağlayan ağaçlar,
Dönüyorlar geriye
Uzaktan kırlangıçlar.

PAMUK

Mavi göz, nanoş yüzü
Bilseniz ne kadar hoş,
Fareleri görünce
Derim ona: “Aman, koş!”

Kabarır sırtlan gibi
Pençelerini açar,
Yalnız komşu köpekten
Hoşlanmaz, birden kaçar.

Bekler beni kapıda
Okulumdan dönünce,
Ne büyük sevinç duyar
Kucağıma gelince.