Istırap Yemişler İğde Çorak Çevimsiz Doğa Vatan Sızlamakla Hikaye Kurunuz

Istırap içinde uyandım o sabah. İnsanlardan ne kadar kaçarsam kaçayım hep aynı son bekliyordu beni. Kendimi ormana atmıştım yalnızlığımla baş başa kalmak için. Doğa vatanım olmuştu. Oysa bazen duygusuzluktan çorak ve çevimsiz bir toprağa dönmüştüm. Olsun yine de yeşile dost olmak yeşilden bir parça olmak ruhumu iyileştirdi. Bu yüzden de ne zaman sızlasa kalbim akan nehre fısıldarım öykümü. Taki bir gün huzuru doğada ve aşkta bulana kadar.