Osmanzade Taib

XVIII. yy. divan şairlerinden, 16607-25 Mayıs 1724, doğ. İstanbul, ölm. Kahire

• Asıl adı Ahmed olan Tâib, müderrislik ve kadılıklarda bulundu. Mısır kadısı iken öldü.

• Önceleri Hamdi mahlasını kullanırken, devrin ileri gelenlerine hicivleri yüzünden sık sık başının derde girmesi üzerine, hicivden vazgeçen, bunun için de “tövbe eden” anlamına Tâib mahlasını alan şair, Halep kadılığından azledilince İstanbul’a gelmiş, sayıları bir hayli eserlerini bu sırada yazmıştı. 1720 Eylül’ünde, III. Ahmed’in meşhur sünnet düğününde (bk. Seyyid Vehbi) Padişahın iltifatlarına nail oldu, bu şenlikten bir yıl kadar sonra padişahın yeni doğan şehzadesine bir “kaside-i tarihiye” yazması üzerine, kuvvetli bir şair olmadığı halde, bir ferman la resmen “reis-i şairan” tâyin edildi.

Kötü şiir yazan­lara mahlaslarını kullandırmayacak, şiirin ayağa düşmesini önleyecekti. Bu atama üzerine kaleme aldığı kasidesinde bugün artık unutulmuş ikinci planda şairlerden bahsetmesine rağmen, Nedim gibi üstün bir şairin adını bile anmayışı; Osmanzade Tâib’in şiirden, şairden anlamadaki, şairler başkanlığı sıfatını haketmedeki yeter­sizliğini gösterir. Divanı bulunamamış olan Tâib’in şiirleri içinde pahalılık gibi, yangın gibi devrinin toplumsal olaylarına değinen, halk hayatını yansıtan nükteli kasideleri, günlük konular üzerine padişah veya sadrazama sunduğu manzum mek­tupları dikkate değer.