23 Nisan ve Mutluluk Hikaye
“23 Nisan ve Mutluluk Hikaye” okumak için aşağıdaki yayınımızı inceleyiniz.
23 Nisan ve Mutluluk Hikaye
Benim adım Melek. Küçük ve şirin bir köyde yaşıyorum.
23 Nisan’a yaklaşırken bir gün arkadaşlarımla okuldaki gösteri için sunucunun kim olacağını konuşuyorduk. Benim düşüncem şuydu: Türkçe Öğretmenimiz Ahmet Hoca, gözünde bir numara ve güvenilir olan öğrenciye bu görevi verirdi. Bu kişi elbette onun en çok sorumluluk verdiği öğrenci olmalıydı. Ne yazık ki sunuculuk sorumluluk isteyen bir şeydi ve aynı zamanda hem şık hem de temiz görünmek gerekliydi. Bunu herkes gibi ben de isterdim ancak zor durumda olan babamı masrafa da sokamazdım. Eve geldiğimde tüm kıyafetlerime göz gezdirdim. Şık bir şey ortaya çıkaracaktım. Bunun için annemden iğne ve iplik istedim ve uğraşmaya başladım.
İşim bittiğinde ortaya çok şık ve rengârenk bir etek çıkmıştı. Atamızın bize hediye ettiği bu güzel günde herkes birer çiçek olmalıydı.
Sabah heyecanla uyandım, bugün büyük gündü. Sunucunun kim olduğu belli olacaktı. Okula gittim, sırama oturdum ve merakla Ahmet Hoca’nın gelmesini bekledim. Nihayet geldi ancak bana tuhaf bir bakış attı. Nedenini anlayamamıştım, onu kıracak bir şey yapıp yapmadığımı düşündüm. Hoca, “Melek!” diye haykırdı. “Sunucu sensin.” Şaşkınlıktan dilim tutulmuştu, bir süre ne diyeceğimi bilememiştim ancak sevinçten kanatlanıp uçacaktım sanki… Bu mutluluğun yanında öğretmenimin bana attığı tuhaf bakışın nedenini anlayamamıştım. Okul çıkışı sevinçten hoplaya zıplaya eve gidiyordum ki ayakkabılarımın eski olduğunu fark ettim.
Eteği halletmiştim ama ayakkabıyı da dikemezdim ya. Eve geldiğime annem ve babam ayakkabı için üzüldüğümü anlamasınlar diye yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirdim. Annemle babama okulda olanları anlattım, çok sevindiler ve beni tebrik ettiler. Akşam otururken aklıma komşumuzun benden bir yaş büyük kızı Ceyda geldi. Belki de bana uygun bir ayakkabısı vardı. Hemen evlerine koştum ve Ceyda’ya durumu anlattım. Bana bir ayakkabısını bugün için ödünç verebileceğini söyledi. Dünyalar benim olmuştu.
Günler birbirini kovaladı ve nihayet 23 Nisan geldi. İçim içime sığmıyordu, heyecandan kalbim göğsümden taşmıştı âdeta. Okula gittiğimde her yer kırmızı beyaz bayraklarla süslüydü. Ne de güzelleşmişti her yer. Alkışlar ve takdir saçan bakışlarla kürsüye çıktım. Çıktığım ilk dakikalarda çok heyecanlanmıştım. Herkesi güzelce kürsüye şiirlerini ve metinlerini okumaları için davet ettim. Her güzel şeyin olduğu gibi sunuculuk görevimin de bir sonu vardı. Kürsüden alkışlarla indiğimde Ahmet Hoca beni bir sürprizin beklediğini söyledi. Annem ve babam bana bir çift ayakkabı almışlardı. Hem de kıpkırmızıydı. O kadar çok sevindim ki boyunlarına atladım. Babam: “Kızım, baştan beri beni üzmemek için elinden geleni yaptın, bunu çoktan hak ettin.” dedi. Sanırım hayatımdaki en güzel 23 Nisan’dı.
“23 Nisan ve Mutluluk Hikaye (Çocuklardan Ev Yapımı Öyküler)” ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.
