Hayat Bahçesi Hikaye
“Hayat Bahçesi Hikaye” okumak için aşağıdaki yayınımızı inceleyiniz.
Hayat Bahçesi Hikaye
Annemin bana seslendiğini duymamıştım. Hayat Bahçesi adıyla andığım bahçeye doğru koştum. Kendimi özgür bir kuş gibi gökyüzünde kanat çırpıyor sandım. Koştum, koştum, koştum. Durmadan koşuyordum.
Bir ara annemin “Kahvaltı hazırladım çabuk gel.” deyişini duydum. Ama aldırış etmedim. Çünkü bugün yaz tatilinin başlangıcıydı. Eve döndüm ve sonra annem “Neden bu kadar sevindin?” diye sordu. Ona anlamsız geliyordu. Beşinci yaz tatilim olduğundan çok mutluydum. Kasaba okuluna gidiyordum. Okulum evimize çok yakındı. Ben bu güzel tatile girmenin sevincini yaşıyordum ama onlara anlamsız geliyordu. Birkaç hafta geçti. Artık ara ara kendime “Bu tatil ne zaman bitecek?” diye sormaya başladım. Bazen oyunlar oynuyor bazen resim çiziyor ve bazen de arkadaşım Sude ile kendimizin icat ettiği oyunlar oynuyorduk. Sude genelde benim gibi resim yapmayı severdi ama güzel şiir yazmayı daha çok seviyordu. O, bazen Hayat Bahçesi’ndeki selvi ağacının altına oturur şiir yazardı. Bazı günler onu çağırmaya gittiğimde annesinin biraz önce çıktı demesini pek garip buluyordum. Çünkü o genelde güneşin doğuşunu izlerdi. Bence sen güneşin doğuşunu izlemek yerine ilgi alanın olan şiir yazsan daha iyi olmaz mı? derdim. O da bana güneşin doğuşunu izlemekten ilham aldığını söylerdi. Ben de birkaç sefer bunu söyledikten sonra ısrar etmedim. Sude’nin altına oturduğu selvi ağacını çiziyordum. Genelde günler resim çizerek ya da oyunlar oynayarak geçiyordu.
Hayat Bahçesi’ni başka çocukların bilmesini istemiyorduk. Çünkü başkaları burayı öğrenirlerse kötü istekleri için kullanırlar, diye düşünüyorduk. Ta ki o güne kadar. Güzel bir perşembe sabahıydı. Ben yine Sude’yi çağırmaya gittim. Belki evdedir diye. Evde değildi. Nerede olduğunu tahmin etmiştim. Annesine selam verdim ve Hayat Bahçesi’ne doğru yol aldım. Hayat Bahçesi’nde Sude birileriyle oturuyor ve sohbet ediyordu. O an beynimden vurulmuşa döndüm. Ama neden orada olduklarını bilmiyordum. Birden koşmaya başladım. Sude beni görmüştü. Bana seslendi. Ben duymazlıktan geldim. Kümesten kovulmuş bir tilki gibi hem kaçıyor hem de onun benim kadar üzülmesini istiyordum.
İçim bu olumsuz duygularla dolup taşmıştı. Eve döndüğümde annemin soru soracakmış gibi bakışlarına aldırmadan odama geçtim. Günlüğüme onun kötü bir kız olduğunu ve Hayat Bahçesi’ni başkalarına da gösterdiğini yazdım. Bu bizim büyük sırrımıza bir ihanetti. Ama o insanların neden orada olduğunu bile bilmiyordum. Sonra annemin bana seslendiğini ve ona yardım etmemi istediğini duydum. Ben de günlüğümü dolabımın üzerine kaldırdım ve annemin yanına gittim. Akşam yemeğimizi yedik ve ben tekrar odama geçip günlüğümü yazmaya devam ettim. Hâlâ neden orada olduklarını çözememiştim. Yarın Sude’ye gidip mutlaka bunu sormalıydım. Hemen sabah olsun diye beklerken uyuyakalmışım.
Sabah olduğunda derhal kıyafetlerimi giyip çıktım. Bu olaydan sonra evdedir, diye tahmin ediyordum. Tahminim doğru çıkmıştı. Evdeydi. Çok üzülmüştü. Neden onlar oradaydı bile diyemeden bana “Onlar burayı biliyormuş ben de bildiklerini öğrenince onları herkesin gördüğü kısma götürdüm sen gelene kadar da sohbet ettik” dedi. Utanmıştım. Ben onlara burayı tanıtıp güzelliklerini gezdirdi zannetmiştim. Eğer öyle olsaydı onlar orayı kendilerine ait zannedebilirlerdi. Ama öyle olmadığı için birbirimizi affettik.
Her zamanki gibi Sude’yle birlikte Hayat Bahçesi’ne gidip resim çizmeye ve şiir yazmaya devam ettik. Akşam olup eve döndüğümde günlüğüme yazdığım “Kötü Kız” ifadesini sildim. İnsanlara karşı ön yargılı olmamam gerektiğini bir kez daha anladım. Hatta arkadaşım ile paylaştığımız Hayat Bahçesi’ni, yeteneklerini sergilemek isteyen tüm çocuklarla paylaşmalıyım diye düşündüm.
“Hayat Bahçesi Hikaye (Çocuklardan Ev Yapımı Öyküler)” ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.
